Bu diğer postlardan oldukça farklı bir yazı olacak benim için. İçinde biraz kırgınlık belki biraz sitem barındırabilir...
Seneler boyunca en büyük derdim birilerine yaralanabilmek oldu. Fakat her birine yaranmaya çalıştığımda, yaralandım. İnsanlara iyi davrandıkça bir anda kendimi fark etmediğim bir hızda kendimden ödün verirken buldum. Her seferinde böyle oldu. Belki 18-19 yaşlarıma kadar arkadaşlarım tarafından oldukça kullanıldım hatta. Çıkar ilişkisi olarak yaklaşmayan arkadaşlarım da her kavgada, her bana edilen lafta alttan almama alıştığı için, ben "yeter ama artık" dediğim ilk anda yerden yere vurulan bir insan oldum.
Bundan sonra kendime bir duvar ördüm. Artık her şeyi alttan almıycam, benim de üzülme, kırılma ihtimalim var, birileri bunlara değer vermeli dedim... Lise bitmişti, üniversite başlamıştı o dönem. Yepyeni bir çevre. Her şeye tamam demeyen bir ben olarak kendimi yavaş yavaş oluşturmaya başladım. Belki daha yüzeysel ilişkiler kurdum eskiye göre ama kimseyle de bir sorun, bir tartışma yaşamadım doğruya doğru.
Zamanla ama yakın arkadaşlarım oldukça gene aynı şeyler... Herkes her zaman hatayı karşı tarafta görmeye programlı olarak yaklaşmakta gibi geliyordu artık, ben birine hata yaptığını söylediğimde savunma mekanizması o kişiye göre değişiklik gösterse de, genelde "ama sen de böyle böyle...." diye başlayan cümleler duydum. Evet ben de... Ben de hata yapabiliyorum. İnsanım çünkü, hata yapmamak üzerine programlı bir işlemci değil. Fakat ne hikmetse gene aynı arkadaşlarım normal bir durumda, ben nasıl olsa laf kaldırırım (alınmam çünkü ben robotum) diye en ufak bir durumda, olabilecek en sert şekilde her hatamı yüzüme vurup, bu konuda uzun uzadıya dalga bile geçip, hatamı benimle bu şekilde paylaşmayı tercih etti.
İnsanlar tarafından iyi niyet ve sabrımın kullanıldığımı düşündüğüm için kendime ördüğüm duvarın sonunda, sinirli ve tek taraflı( bencil ) bir insan olduğum yönünde laflar duymaya başladım. Sizi bilemem, ama ben insanlara hiç yaranamadım. Hep yaralandım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder